zonder titel

broche, verzaagd en weer aan elkaar gesoldeerd Broche in een zilveren vierkante vorm die eerst verzaagd en vervolgens weer aan elkaar gesoldeerd is. Hierdoor is er een ongelijkmatig oppervlak ontstaan dat een bepaalde beweging suggereert. De geometrische vormen maken de ambachtelijke technische ingrepen in het edelmetaal tot onderdeel van de beleving van de broche. Tegelijkertijd biedt het sieraad een ingetogen en fragiele schoonheid die loskomt van de oorspronkelijk mathematische uitgangspunten. Onno Boekhoudt (1944-2002) is één van de meest oorspronkelijke Nederlandse sieradenontwerpers die in de jaren zestig richting gaven aan een geheel nieuwe vormgeving binnen de sieraadkunst. Hij volgde de opleiding voor edelsmeden in Schoonhoven en ontwikkelde zich aan de kunstacademie tevens tot beeldend kunstenaar. Van grote invloed was zijn studie aan de edelsmidopleiding in het Duitse Pforzheim, waar hij leerde het edelmetaal te benaderen zoals een schilder zijn verf gebruikt. Boekhoudt behoorde dan ook niet tot de groep kunstenaars die in de roerige jaren zestig het edelmetaal als passé en decadent afzwoor, maar gebruikte zilver en in mindere mate goud in een geheel nieuwe context. Later kwamen daar lood, papier, staal en koper bij. Als basis voor zijn ontwerpen gebruikte hij zijn enorme verzamelingen van onder andere spijkers, bezemstelen, grassen, krullen, peulen en kiezels. Zijn ontwerpen zijn echter nooit illustratief maar gaan uit van zijn abstracte vormverkenningen op papier, die hij vervolgens naar een definitief ontwerp vertaalde. Vaak ook ontstaan ze geheel intuïtief, uit een handeling. Boekhoudts sieraden maken nooit grote gebaren maar komen tot stand door kleine ingrepen in het basismateriaal en zijn textuur: ingekraste lijnen, zaagsneden, oppervlaktebewerkingen en bescheiden hoogteverschillen. Helderheid, eenvoud en harmonie spelen een grote rol in zijn werk. Sieraden zijn in Boekhoudts ogen objecten die een relatie met de drager aangaan, of deze hem nu wel of niet draagt. In de loop der jaren maakte hij meer en meer sieraden die nauwelijks of slechts gedeeltelijk draagbaar waren. Hij had een sterke voorliefde voor mat zilver omdat dit het meest met de omgeving communiceerde vanwege zijn kleurloosheid: in samenspel met omringende kleuren en lichtcontrasten kon zo een even suggestieve als verfijnde illusie gecreëerd worden. Boekhoudt was meer geïnteresseerd in het maken dan in het resultaat. Deze opvatting droeg hij ook als docent aan de Rietveldacademie in Amsterdam en het Royal College of Art in Londen uit.