Zwarte jersey monokini. De halsuitsnijding is een omgekeerde v onder de buste. Deze loopt licht afgerond naar de rug van de broek. Aan de bovenkant van de V is er een lus, met aan de binnenkant een knoop. Door de lus zijn de cilindervormige bandjes geregen die aan de binnekant aan de knoop vasthangen. De bandjes hebben in de rug elk drie knoopsgaten om door de knopen van de broek te steken. Aan de binnenkant is het kruis van de broek en de v-uitsnijding gedubbeld met een ecrukleurige tricot. Rudi Gernreich (1922-1985) is het beste gekend voor zijn avant-garde en soms aanstootgevende ontwerpen. Het breiwerk werd vanaf 1960 vervaardigd door Harmon Knitwear, Inc. Gernreich is het meest bekend voor zijn creatie in 1964 van het eerste topless badpak, dat hij de 'Monokini' noemde. Hij bedacht de Monokini aan het eind van 1963, nadat Susanne Kirtland van 'Look' Gernreich gevraagd had om een pak te tekenen als begeleiding van een trendverhaal met futuristische inslag. Die maand stelde hij voor het eerst een topless badpak voor dat de 'Monokini' werd. Het onderste gedeelte van de 'Monokini' is identiek aan dat van een regulier badpak maar dit eindigt in het midden van het bovenlichaam en is ondersteund door twee bandjes tussen de borsten en rond de nek. Op het moment dat William Claxtons foto van zijn vrouw Peggy Moffit in de 'Monokini' gepubliceerd werd in de 'Women's Wear Daily' van 4 juni 1964 lokte dit controverse uit in de Verenigde Staten en andere landen. Hij werd voor het eerst in museale context gepresenteerd in Cecil Beatons spraakmakende expo 'Fashion: an anthology' van 1971 in het Victoria and Albert Museum, opmerkelijk, niet op een mannequin maar gespeld op een plaat om zo de - al te zinnenprikkelende - lichamelijkheid te ontkennen. Gernreich beschouwde het als een politiek statement en wilde met het badpak protesteren tegen de onderdrukkende maatschappij. Hij voorspelde dat 'de boezem binnen de vijf jaar zou ontbloot worden'. Het ontbloten van vrouwenborsten zag hij als een vorm van vrijheid. In 1967 riep 'Time magazine' hem uit tot de meest progressieve ontwerper in de Verenigde Staten.
Aanvullingen