Tiara voor Máxima (Happea)

diadeem De tiara die Philip Sajet in 2001 ontwerpt in het kader van de door Museum Het Kruithuis uitgeschreven wedstrijd, waarin ontwerpers worden uitgenodigd een diadeem voor Máxima te maken. Sajet verbindt het hoogste punt van het Andesgebergte - in zilver vanwege de verwijzing naar argentum, waarnaar Argentinië is vernoemd - met een gouden façade van de beoogde woning van het toekomstige koninklijk paar. Een stralende zon verbindt heden en verleden. Philip Sajet (Amsterdam, 1953) studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Samen met o.a. Robert Smit en Annelies Planteijdt is hij een van de eerste sieraadontwerpers in Nederland die in de jaren tachtig van de vorige eeuw weer traditionele materialen, zoals goud en edelstenen, en klassieke technieken gaat gebruiken. Het sieraad mag van hen weer sieraad worden. Ondanks de historische verwijzingen is zijn oeuvre echter buitengewoon eigenzinnig en hedendaags. Zijn werk heeft een oogstrelende charme, maar "irriteert" eveneens door de ongewone materiaalkeuze die de draagbaarheid soms zeer beperkt, en de thematische geladenheid die vaak grotere levensvragen aanraakt. Zijn vormen zijn vaak zeer uitgesproken, zelfs kloek, en dan weer zeer verfijnd en van een perfecte techniekbeheersing getuigend. De ontwerper combineert edelmetalen en edelstenen bijvoorbeeld met door hem gevonden steentjes of email en mica, en kiest voor zeer opvallende vormconstructies. Zo maakte hij een reeks halssieraden waarin hij voornamelijk glas en goud gebruikt. Bij Sajet wordt kleurgebruik tot een beeldend lichtspel, versterkt door zijn speelse beheersing van vorm en conventie. Sajet heeft wel eens gezegd dat hij zich eigenlijk het liefst in taal zou uitdrukken. De taal krijgt in zijn werk dan ook een opmerkelijke plaats, bijvoorbeeld in zijn zogenaamde leesbare colliers, ontwerpen die op (literaire) teksten gebaseerd zijn, en door het overheersend verhalende karakter van zijn oeuvre in het algemeen.