Movember: de harigste maand van het jaar

Rond 1860 leek het elke maand wel Movember. Voor het eerst sinds de Gouden Eeuw begon de behaarde bovenlip weer aan grote populariteit te winnen, al dan niet in combinatie met een baard. Zo verplichtte het Britse leger soldaten tussen 1860 en 1916 zelfs om hun snorren te laten staan. 

De hoogtijdagen van de snor zouden tot in de roaring twenties voortduren – denk bijvoorbeeld aan Agatha Christie’s Hercule Poirot. Tijdens de economische depressie van de jaren 1930 was het duidelijk gedaan met de snor. In het zelfhulpboek How To Get A Job During A Depression (1932) is te lezen: “Shave off that moustache if you’re looking for a job. A moustache … [may] help in getting a job as a ‘gigolo’ or sheik, but there are practically no openings for them during a depression.

Een fatsoenlijke snor kon de negentiende-eeuwse man niet moeiteloos laten staan. Deze moest onderhouden worden, bijvoorbeeld door er snorrenwas in te draaien waardoor elke haar op zijn plaats bleef. Hoe belangrijk dit was, wist de Britse auteur Rudyard Kipling, tegenwoordig bekend als de schrijver van Jungle Book. Hij schreef in de jaren 1880 over een vrouw die klaagde dat “gekust worden door een man die geen was in zijn snor draaide” was “als het eten van een ei zonder zout”.

Vervelend was alleen dat snorrenwas het niet goed uithield in de buurt van warmte. Bij het drinken van hete thee of koffie liep de snorrendrager het risico dat de was smolt en in zijn drankje lekte.

In 1860 vond de Britse pottenbakker Harvey Adams daarom de ‘moustache cup’ (snorkopje) uit. Dit kopje is voorzien van een snorvormig boordje op de rand, dat de snor van de drinker drooghoudt. Adams’ idee werd al snel nagevolgd door belangrijke porseleinfabrieken, zoals Meissen en Royal Crown Derby.

Ook kwamen er ‘moustache spoons’ op de markt – lepels die de snor beschermden tijdens het eten van soep – en snorbeschermers, zoals de moustache guard van Rueben Hollinshead.